Mi Pahilele Kavi Sammelan Nibandh: मी पाहिलेलं कविसंमेलन निबंध

Mi Pahilele Kavi Sammelan Nibandh: गेल्या आठवड्यात आमच्या शाळेत एक खास कार्यक्रम झाला, ज्याचं नाव होतं “कविसंमेलन.” हे माझ्या जीवनातील पहिलंवहिलं कविसंमेलन होतं आणि त्याचा अनुभव खूपच आनंददायक आणि संस्मरणीय ठरला. आमच्या मराठीच्या शिक्षिका आम्हाला खूप दिवसांपासून या कविसंमेलनाबद्दल सांगत होत्या. मी खूप उत्सुक होतो कारण याआधी कधीच मी कवितांचा असा कार्यक्रम पाहिला नव्हता.

कविसंमेलनाची तयारी

शाळेतल्या सर्व शिक्षकांनी या कविसंमेलनासाठी खूप तयारी केली होती. शाळेचं सभागृह छान सजवलेलं होतं. रंगीबेरंगी फुलांच्या माळा, रंगीत कागदाचे पट्टे आणि पांढऱ्या फुलांनी मंच सजवलेला होता. मंचावर एक मोठी खुर्ची ठेवलेली होती, जिथे प्रमुख कवी बसणार होते. तसेच, काही कवी लोकांची वेगवेगळी आसनव्यवस्था होती. शाळेच्या सगळ्या विद्यार्थ्यांनी नटून-थटून हजेरी लावली होती.

कविसंमेलनाची सुरुवात

कविसंमेलनाची सुरुवात आमच्या मुख्याध्यापकांनी केली. त्यांनी सर्व कवींचं स्वागत केलं आणि आम्हाला कविसंमेलनाचं महत्त्व सांगितलं. मुख्याध्यापकांच्या बोलण्याने वातावरण अगदी उत्साहाने भरलं. मग आमच्या शाळेच्या एक विद्यार्थिनीने सुंदर श्लोक वाचला. ते ऐकून वातावरण आणखी भक्तिमय झालं.

पंडिता रमाबाई निबंध: Pandita Ramabai Nibandh

पहिल्या कवींची कविता

पहिले कवी होते शंकरराव देशमुख. त्यांचं वय जास्त असलं तरी त्यांचा जोश अजूनही ताजातवाना होता. त्यांनी “निसर्ग आणि बालपण” या विषयावर एक कविता सादर केली. त्यांनी निसर्गाच्या सौंदर्याचं इतकं सुंदर वर्णन केलं की, प्रत्येक ओळ ऐकताना मन एकदम ताजंतवानं झालं. त्यांनी बालपणातील आठवणींना जोडून असं काही लिहिलं होतं की, ऐकताना आम्ही सगळेच आठवणीत रमलो. त्यांच्या शब्दांमध्ये एक अनोखी जादू होती, जी थेट मनाला भिडत होती.

दुसरे कवी आणि त्यांची हलकीफुलकी कविता

त्यानंतर आलेले कवी होते रवींद्र शिरसाट. ते खूप प्रसिद्ध हास्यकवी आहेत. त्यांची कविता ऐकून हसून हसून पोट दुखू लागलं. त्यांनी माणसाच्या रोजच्या जीवनातल्या गंमतीजंमतींचं सुंदर वर्णन केलं. त्यांनी कसे लोक बँकेत जाताना घाबरतात, लग्नात कशी परिस्थिती होते, अशा हलक्या-फुलक्या गोष्टींची मजेदार मांडणी केली होती. सगळे विद्यार्थी आणि शिक्षकही जोरजोरात हसत होते. कवींच्या शब्दांची गंमत आणि त्यांचं सादरीकरण इतकं जबरदस्त होतं की, सर्वांना खूप आनंद झाला.

Mi Pahilele Kavi Sammelan Nibandh: मी पाहिलेलं कविसंमेलन निबंध

यानंतर आलेल्या कवयित्री होत्या सुलोचना ताई. त्यांनी अगदी वेगळ्या प्रकारची कविता सादर केली. त्यांची कविता होती “आई.” त्यांनी आईवर लिहिलेली कविता इतकी भावनिक आणि हृदयस्पर्शी होती की, आमच्या डोळ्यांत नकळत अश्रू आले. प्रत्येक शब्दातून त्यांनी आईचं प्रेम, तिची कळकळ, तिची माया आणि तिचा त्याग इतक्या हृदयस्पर्शीपणे मांडला की, सगळेच स्तब्ध झाले. त्यांच्या कवितेचं सादरीकरण खूप शांत, पण तरीही अत्यंत प्रभावी होतं. ही कविता ऐकून माझ्या मनात माझ्या आईबद्दलचं प्रेम आणखी वाढलं.

Majha Avadta San Diwali Nibandh in Marathi: माझा आवडता सण दिवाळी निबंध मराठी

कविसंमेलनाचा समारोप

शेवटचे कवी होते श्रीकृष्णराव पाटील. त्यांच्या कवितांमध्ये समाजासाठी एक संदेश होता. त्यांनी “देशभक्ती” या विषयावर कविता सादर केली. त्यांच्या ओळींमध्ये देशावर प्रेम करण्याचं आणि त्याच्यासाठी काहीतरी करण्याचं आवाहन होतं. त्यांच्या शब्दांनी आम्हाला प्रेरणा दिली. कसे आम्ही पुढच्या पिढीचे आधारस्तंभ आहोत, आणि देशासाठी काहीतरी योगदान देणं किती महत्त्वाचं आहे, हे त्यांनी स्पष्ट केलं. त्यांच्या कवितेने आम्हा सर्वांच्या मनात एक नवीन विचार रुजवला.

कविसंमेलनाचा आनंद

कविसंमेलन संपल्यानंतर मी विचार करत होतो की, कविता खरंच आपल्याला जीवनाकडे बघण्याचा एक नवीन दृष्टीकोन देते. प्रत्येक कवीने आपल्या कवितेतून काहीतरी वेगळं सांगितलं. कवींची प्रत्येक ओळ आपल्याला वेगवेगळ्या भावनांचे रंग दाखवते. हास्य, दुःख, प्रेम, प्रेरणा—सगळ्या भावना कवितेतून अनुभवता येतात, हे मला त्या दिवशी समजलं. कवितेचं सुंदर सादरीकरण आणि शब्दांची जादू मला खूप भावली.

माझ्या मनातील विचार

कविसंमेलन पाहिल्यानंतर मला असं वाटलं की, आपल्या भावनांना व्यक्त करण्यासाठी कविता खूप महत्त्वाची आहे. कविता म्हणजे केवळ शब्दांचा खेळ नाही, तर ती आपल्या मनाच्या भावनांना व्यक्त करण्याचा एक खास मार्ग आहे. कवींच्या शब्दांमधून कधी हास्य तर कधी दुःख उमटतं. हे सगळं अनुभवायला मिळणं, ही एक अविस्मरणीय गोष्ट आहे.
आता माझ्या मनात असं येतं की, मी सुद्धा एक दिवस कविताचं सादरीकरण करीन.