Maze Balpan Marathi Nibandh: बालपण म्हणजे आयुष्यातला एक असा काळ, जो आठवला की आजही हसू ओठांवर येतं आणि डोळे नकळत पाणावतात. तो एक असा प्रवास असतो, जिथे कोणतीही चिंता नसते, कोणतीही जबाबदारी नसते. फक्त खेळ, मस्ती आणि निरागसता. आज जेव्हा मी मागे वळून पाहतो, तेव्हा लक्षात येतं की तो काळ किती मौल्यवान होता. आजच्या या धावपळीच्या आणि तंत्रज्ञानाच्या युगात, आपलं बालपण किती वेगळं होतं, हे सांगताना एक वेगळंच समाधान मिळतं.
माझे बालपण मराठी निबंध: Maze Balpan Marathi Nibandh
आमचं बालपण म्हणजे गल्लीतला क्रिकेटचा सामना. तो सामना म्हणजे वर्ल्ड कपच्या अंतिम सामन्यापेक्षा कमी नसायचा. ‘बॅट’ म्हणजे लाकडी फळी, ‘बॉल’ म्हणजे फाटलेला टेनिसचा बॉल, आणि ‘स्टंप्स’ म्हणजे विटांची थप्पी. या सामानावरच आम्ही क्रिकेटचे सगळे नियम तयार करायचो. ‘लॉस्ट बॉल’ (बॉल हरवला) झाला तर ‘सगळे आउट’ हा नियम आजही आठवला की हसू आवरवत नाही. भर उन्हात खेळून घामाघूम झाल्यावर, आईच्या हातचं थंडगार ताक पिण्यासाठी घरी जावं लागायचं. आजच्या ‘प्ले स्टेशन’ आणि ‘एक्सबॉक्स’च्या जगात, ती मजा कुठेच मिळत नाही. त्या वेळेला मोबाईल नव्हता, त्यामुळे मित्र-मैत्रिणींच्या घरी जाऊन त्यांना खेळायला बोलवावं लागायचं. ‘तू येणार आहेस का?’ हे विचारायला आम्ही एकमेकांच्या घरी जाऊन ‘खेळा’ करायचो. आज एका मेसेजवर सगळं ठरतं, पण त्या थेट भेटीची मजा काही औरच होती.
भारतीय विद्यार्थ्यांसाठी गूगलची खास ऑफर: 19,500 रुपयांचे जेमिनी AI प्रो सबस्क्रिप्शन मोफत
माझ्या बालपणीची आणखी एक आठवण म्हणजे सुट्ट्यांमध्ये आजी-आजोबांकडे जाणं. गावाकडच्या मातीच्या घरात, चुलीवरच्या जेवणाची चव आजही जिभेवर रेंगाळते. संध्याकाळी आजोबांनी सांगितलेल्या गोष्टी, चंद्र आणि ताऱ्यांच्या गप्पा, आणि पहाटेच्या कोंबड्याच्या आवाजाने जागं होणं, हे सगळं आजच्या ‘अलार्म’च्या जगात हरवून गेलं आहे. आज आपण ‘डिजिटल डिटॉक्स’साठी गाव शोधतो, पण तेव्हा गावच आपलं बालपणीचं दुसरं घर होतं. तिथल्या विहिरीवर अंघोळ करणं, रानात भटकणं, आंब्याच्या झाडावर चढून कैऱ्या तोडणं, हे सगळे अनुभव आजच्या मुलांना मिळणं दुर्मिळ आहे.
आजची पिढी ‘शॉर्ट्स’, ‘रील्स’ आणि ‘सोशल मीडिया’च्या जगात मोठी होत आहे. त्यांचा प्रत्येक क्षण कॅमेऱ्यात कैद होतो आणि लगेच तो जगात शेअर केला जातो. पण आमच्या बालपणीचे क्षण हे फक्त आमच्या मनात आणि डोळ्यातच कैद झाले होते. त्यामुळेच कदाचित त्यांची किंमत जास्त आहे. आजच्या मुलांचे खेळ ‘टेक्नॉलॉजी’वर आधारित आहेत, तर आमचे खेळ ‘माणुसकी’ आणि ‘एकत्रितपणा’वर आधारित होते. खो-खो, कबड्डी, लपाछपी यांसारख्या खेळांमधून संघभावना आणि एकमेकांना मदत करण्याची वृत्ती आपोआपच तयार व्हायची. पडलो तरी लगेच उठून पुन्हा खेळायला लागण्याची जिद्द त्यातूनच यायची.
Apple to launch first foldable iPhone: Apple चा पहिला फोल्डेबल Phone, ₹1.6 लाख किंमत!
बालपणाची आणखी एक गोड आठवण म्हणजे शाळा. शाळेतल्या शिक्षकांचा दरारा आणि त्यांचा प्रेमळपणा आजही आठवतो. फळ्यावर लिहिलेला धडा वहीत उतरवतानाची घाई, गृहपाठ पूर्ण न केल्यास मिळणारा ओरडा आणि वर्गात मारलेल्या गप्पा या सगळ्या गोष्टी आजही काल-परवा घडल्यासारख्या वाटतात. वार्षिक स्नेहसंमेलनात भाग घेण्याची उत्सुकता, परीक्षेचा अभ्यास करताना मित्र-मैत्रिणींना मदत करणं, हे सगळे अनुभव खऱ्या अर्थाने आपल्याला माणूस म्हणून घडवतात. आज ‘ऑनलाइन’ शिक्षणाच्या काळात, ही प्रत्यक्ष शाळेची मजा कुठेतरी हरवली आहे.
आज जेव्हा मी माझ्या बालपणाबद्दल विचार करतो, तेव्हा मला एक गोष्ट प्रकर्षाने जाणवते. तंत्रज्ञानाने आपलं आयुष्य सोपं केलं असेल, पण त्यातला ‘मानवी स्पर्श’ कमी केला आहे. आपल्या बालपणीच्या आठवणींमध्ये तंत्रज्ञान नाही, तर माणसं आहेत. मित्र-मैत्रिणी, आई-वडील, आजी-आजोबा, शिक्षक आणि शेजारीपाजारी हीच आपल्या बालपणाची खरी संपत्ती होती. आजची मुले ‘वर्च्युअल’ जगात जगत आहेत, तर आम्ही ‘वास्तव’ जगात जगलो.
मी मुख्यमंत्री झालो तर मराठी निबंध : Mi Mukhyamantri Zalo Tar Marathi Nibandh
माझं बालपण हे फक्त आठवणींचा एक गोड ठेवा नाही, तर ते एक आयुष्यभर पुरेल असं अनुभवाचं भांडार आहे. ते एक असं ‘गुंतवणुकीचं’ भांडार आहे, ज्याचं व्याज कधीच कमी होत नाही. प्रत्येक वेळी आठवणींच्या रूपात ते आपल्याला परत मिळतं. म्हणून मला वाटतं की, आपलं बालपण हे आपल्या आयुष्याचा पाया आहे. तो पाया जेवढा मजबूत असेल, तेवढं आपलं आयुष्य सुंदर आणि अर्थपूर्ण होईल. आजच्या पिढीला हेच सांगायचं आहे की, तंत्रज्ञानाचा वापर जरूर करा, पण आपल्या बालपणाला तंत्रज्ञानाचे गुलाम होऊ देऊ नका. लहानपणीच्या निरागसतेला जपा, कारण तीच तुमच्या आयुष्याची खरी ओळख आहे.